سلول انفرادی

نمیشود انکار کرد که حتی صدایش بوی عطر یاس میدهد .... 

حتی کلماتی را که تایپ میکند ... زعفرانی و هوس انگیز هستند .... 

خودش نمیداند که چنان شورانگیز است که حتی ماهی های آکواریوم به شوق بوییدنش ... بوسیدنش ... بی قراری میکنند .... و تمام حجم قلبشان پراز حبابهای نقره ای میشود ... پر از ستاره ... پراز ... مثل زلف کوتاهش که گهگاه شطی میشود بر مرمر مهتابی پیشانی اش ....